062. "Cień i kość" - Leigh Bardugo

Tytuł: Cień i kość
Tytuł oryginału: Shadow and bone
Autor: Leigh Bardugo
Seria/cykl: Trylogia Grisza tom 1
Data premiery: 19 czerwca 2013
Wydawnictwo: Papierowy Księżyc
Liczba stron: 380 
Fałda Cienia od wieków dzieli Ravkę. Mieszkające tam potwory i czyhające na podróżnych niebezpieczeństwa nie pozwalają przedostać się na drugą stronę, a ten, kto przekroczy ciemną mgłę może mówić o wielkim szczęściu.
Alina przygotowuje się do przeprawy przez Fałdę Cienia. Gdy skify pełne żołnierzy ruszają w głąb Fałdy, pułk Aliny zostaje zaatakowany przez potwory. Jej przyjaciel z dzieciństwa, Mal, zostaje ciężko ranny. Alina, nie zastanawiając się długo, rusza mu na ratunek, a kiedy jeden z latających poczwar atakuje i ją, dzieje się bardzo dziwna rzecz. Okazuje się bowiem, że Alina ma moc – nie byle jaką. Dzięki niej Fałda Cienia może zostać raz na zawsze zniszczona.
Wkrótce po tym wydarzenia dziewczyna trafia do szkoły, w której szkoli się Griszów – potężny, powoli wymierający lud. Pod czujnym okiem tajemniczego Darklinga doskonali swoją moc i uczy się jak ją wykorzystywać. Sielanka nie trwa zbyt długo. Alina musi zmierzyć się z mrocznymi tajemnicami, głosem własnego serca i siłą przyjaźni.

Nie wiem jak Was, ale mnie hasła typu „Najlepsza powieść fantasy dla młodzieży” naprawdę zainteresowały. Sam opis również był ciekawy, lecz nie do końca wiedziałam, czego mogę się spodziewać po debiutanckiej powieści pani Bardugo. Oprócz tego, że zauroczyła mnie cudowna okładka i tego, iż opis wciągnął mnie na tyle, że nie mogłam podarować sobie tej powieści, czułam dziwne przyciąganie do twórczości Leigh Bardugo. No bo spójrzmy prawdzie w oczy – Cień i kość przykuwa uwagę. Do tego stworzony na potrzeby książki język podobny do rosyjskiego i voilá!
O ile pozytywne wrażenia wywołane zewnętrznym wyglądem pobudziły moją ciekawość, tak sam początek nie wywołał u mnie pozytywnych emocji. Był trochę nudny i napisany tak bez żadnego pomysłu, a przynajmniej tak to odczułam. Wędrówka żołnierzy w stronę Fałdy Cienia, pierwsze spotkanie z bohaterami, opis miejsca akcji… Niby nie ma się do
Źródło
czego przyczepić, ale jednak powiało trochę brakiem kolorów i tego „czegoś”, co przyciągnęło mnie do książki. Największą zaletą w pierwszych rozdziałach przygody Aliny okazała się jej relacja z Malem oraz sam przyjaciel głównej bohaterki.
Dopiero później, kiedy Alina odkrywa swoją moc, coś drgnęło i na strony powieści wpłynęła nutka akcji. Od samego początku polubiłam Darklinga, a jego sztuczki i magiczne zdolności sprawiły, że coraz lepiej postrzegałam tę postać. No kurczę, śmiało mogę powiedzieć, że się w nim zauroczyłam! Oczywiście moje nastawienie do Darklinga nie zmieniło faktu, że kreacja tego bohatera była trochę schematyczna i niestety ten fakt nie dotyczy tylko jego, ale również Aliny, Geni, króla, królowej…
Cóż, skoro już jestem przy bohaterach to powiem o nich co nie co. Czytając rekomendacje powieści pani Bardugo rzecz jasna miałam nadzieję, że spotkam się z barwnymi postaciami, że każda z nich zostanie osobno wykreowana i będzie mieć szczególne cechy, po których da się ją rozpoznać, a tymczasem… zawiało schematyzmem. Alina to typowe brzydkie kaczątko, które spotyka cudownego księcia z bajki, a ten dostrzega ją pośród tłumu piękności i wybiera jako towarzyszkę swojego życia. Nie będę zdradzać sekretów Cień i kość, dlaczego tak było, z jakich powodów, w jakiej sytuacji, o jakim czasie, ale sam pomysł takiego rozwoju akcji również miał w sobie schemacik (kto przeczytał, ten wie o co mi chodzi). Z kolei Genia jest idealnym przykładem zwariowanej, szalonej przyjaciółki znającej wszystkie sekrety uczniów. Nie przywiązałam się do niej w ogóle, może dlatego, że była taka bezbarwna i… pusta (oczywiście chodzi o charakter). Jak wspomniałam, Darkling odgrywał rolę niebezpiecznego przystojniaka mającego w rękach potężną moc i chociaż mam słabość do właśnie takich bohaterów, nie zmienia to mojego stosunku do kreacji postaci (dobra, dobra, te sztuczki były naprawdę świetne, zwłaszcza ta jedna, kiedy uratował Alinę, ale ciii… ja nic nie wiem!). Król był fajtłapą, królowa miała gdzieś królestwo i wylegiwała się na miękkich poduchach, kapłan sprawiał wrażenie groźnego (tak, sprawiał, bo wcale nie był)… Cień i kość najbardziej straciła w mojej ocenie na bohaterach. Nic tak nie dodaje uroku książce jak barwni bohaterowie, gama przeróżnych charakterów i ciekawe osobowości!
Źródło
O ile same postaci nie wypadły dobrze, tak imiona nadane im przez autorkę spełniły swoją rolę, tworząc wraz z miejscem akcji i nazwami miast jedyny, nie powtarzalny klimat. Tak naprawdę język odegrał bardzo dużą rolę i myślę, że poradził sobie znakomicie. Czułam, jakbym wraz z bohaterami przeniosła się do północnej części Rosji i chyba o to chodziło autorce.
Fałda Cienia również zrobiła na mnie pozytywne wrażenie, a zwłaszcza najwięcej grozy stworzyły czające się w jej ciemnościach potwory. Chmura mroku nie tylko przedzieliła Ravkę, ale również zbudowała swój mały, mroczny świat, pełen niebezpieczeństw.

Jeśli chodzi o akcję, to oprócz tego, że była trochę schematyczna, gnała do przodu i nie pozwalała oderwać się od książki. W ten oto sposób przygodę z Cień i kość zakończyłam w dniu, w którym ją rozpoczęłam.
O tempie czytania decyduje również młodzieżowy język powieści, bez trudnych pojęć, mega długich zdań lub opisów tylko i wyłącznie czynności. Lekki styl pani Bardugo to jak na debiut spory plus dla całokształtu. Niełatwo jest tak delikatnie i przyjemnie ubrać w słowa akcję, sprzeczne emocje, opisy walk lub podejmowanie trudnych decyzji. Chylę czoła przed autorką za znakomity styl.

Podsumowując:
Nie kłamię mówiąc, że spodziewałam się czegoś lepszego, ale pomimo tych minusów Cień i kość pozostawiła we mnie miłe wspomnienia wielkiej przygody Aliny. Fantasy z barwnym światem, wątkiem miłosnym i mrożącymi krew w żyłach potworami? Jestem na tak! Żałuję tylko, że bohaterowie wypadli najsłabiej pośród wszystkich negatywnych stron debiutanckiej powieści pani Bardugo. Jednak spójrzmy prawdzie w oczy: wybić się na rynku wydawniczym z tak świetnym pomysłem to sukces.

Jeśli chcecie przeżyć coś zupełnie innego, lekkiego i przyjemnego, polecam wam Cień i kość. Zabawa gwarantowana! Może tak jak ja zakochacie się w mrocznym Darklingu i przedzielonej przez Fałdę Cienia pięknej Ravce.

7/10

Za możliwość poznania Ravki serdecznie dziękuję wydawnictwu Papierowy Księżyc
Trylogia Grisza:
Cień i kość | Szturm i grom | Ruin and Rising

10 komentarzy »

061. "Sebastian" - Anne Bishop

Tytuł: Sebastian
Tytuł oryginału: Sebastian
Autor: Anne Bishop
Seria/cykl: Efemera
Data premiery: 20 czerwca 2012
Wydawnictwo: Initium
Liczba stron: 398
Dawno temu Efemera została rozbita na magiczne krainy zwane krajobrazami, a wszystko to, aby uchronić ją od Zjadacza Świata. Krajobrazy łączą mosty, które przenoszą mieszkańców Efemery z jednego krajobrazu do drugiego według ich pragnień i głosów serc. Lata później niebezpieczny Zjadacz Świata został zamknięty w ogrodzie i świat zapomniał o nim, a stabilność krajobrazów utrzymują krajobrazczynie. Jednak nic nie trwa wiecznie. Zjadasz Świata wydostaje się ze swojego więzienia i atakuje Efemerę.
W jednym z krajobrazów, gdzie noc trwa wiecznie, półkrwi inkub Sebastian oddaje się swoim mrocznym uciechom. Pewnego dnia jego życie zmienia się, gdy w snach słyszy głos zrozpaczonej kobiety, która pragnie być bezpieczna, kochana i doceniona, a sytuacja nabiera barw, kiedy dziewczyna trafia do jego krajobrazu.
W tym samym czasie Zjadacz Świata mknie przez Efemerę. Dzieją się bardzo złe rzeczy, o których nikt nigdy nie śnił. Złe moce może powstrzymać tylko jedna osoba, w dodatku osądzona o zdradę i uznana przez czarowników za największego wroga Efemery. Pierwszą prawdziwą ofiarą Zjadacza Świata może paść krajobraz Sebastiana, w którym inkub poznaje smak prawdziwej miłości.

Z twórczością pani Bishop spotykam się nie pierwszy raz. W 2009 roku miałam okazję przeczytać jedną z jej powieści, którą nie doceniłam, gdyż byłam trochę za młoda na spotkanie się z jej własnym światem, dlatego teraz – zachęcona pozytywnymi opiniami pierwszego tomu cyklu Efemera – postanowiłam drugi raz zakosztować magii jej pióra. Czytając opis Sebastiana dostałam oczopląsu. Zjadacz Świata, Efemera, inkub, krajobrazcznie, mosty… wszystko stało się jednością i nie za bardzo wiedziałam o co chodzi. Pomimo to nie dałam za wygraną i za punkt honoru wzięłam sobie przeczytanie Sebastiana. Teraz, w tym akapicie, nim przejdę do recenzji, mogę powiedzieć Wam jedno – oczopląs jest niczym w porównaniu z historią pewnego inkuba.

„Nie wylewaj swoich kłopotów na ziemię, żeby inni się na nich nie poślizgnęli.”
(str. 174)

To, co zmartwiło mnie przed rozpoczęciem przygody z Sebastianem, brzmiało w następujący sposób: „Erotyczna, zmysłowa i romantyczna. Niezwykle wciągająca” (Booklist). Nie wiem czy wiecie, ale bardzo nie lubię powieści z erotycznym wątkiem. Nie mam pojęcia,
Źródło
dlaczego tak nie cierpię powieści z dużą ilością scen łóżkowych, ale po prostu bardzo mnie odpychają i wolę obok takich lektur przechodzić szerokim łukiem. Na starcie spisałam Sebastiana na straty, a do tego niechętnie podeszłam do lektury. Może to był błąd?
Kilka pierwszych rozdziałów sprawiło, że oczopląs stał się większy. Wiedziałam, że autorka mówi coś o Sebastianie, później o jego przyjacielu Kpiarzu, pojawiła się też jakaś Glorianna Belladonna, Lynnea, Mroczni Przewodnicy, Zjadacz Świata i kilka innych postaci, lecz nie dostrzegłam między nimi powiązania, jak gdyby losy każdego z nich opowiadały różne historie. Dużo opisów i mało dialogów sprawiało, że czasami przysypiałam nad książką lub przerzucałam kartki, licząc na to, że za chwilę będzie jakaś scena akcji. Nic do siebie nie pasowało. Nic mnie w ogóle nie wciągało, mało tego – okropnie się nudziłam.
Wszystkie moje wątpliwości wyjaśniły się później, kiedy to niejasny wstęp zamienił się w przejrzystą całość, a losy bohaterów stały się jedną historią. Na to jednak trzeba poczekać. Po około stu stronach Sebastian naprawdę wciąga. Dopiero wtedy zrozumiałam, co pani Bishop miała na myśli pisząc pierwszą część Efemery. Zachęconych lekturą Sebastiana ostrzegam – nie zrażajcie się nieciekawym początkiem, ponieważ dalsze wydarzenia nie pozwolą Wam oderwać się od lektury.
Styl pani Bishop dodawał uroku powieści. Nie pamiętam, czy bardzo zmienił się od czasu mojego pierwszego spotkania z jej twórczością, lecz wstępując do Gniazda Rozpusty i Efemery czułam, jakbym wchodziła do tego samego świata jej wyobraźni z tą różnicą, że stał się o wiele dojrzalszy. Czytając Sebastiana trzeba się skupić na połykanych słowach. Nie jest to tak, jak w lekkich młodzieżówkach, gdzie treść sama wchodzi nam do głowy. Tutaj wymagane jest sto procent uwagi skierowane na tekst, gdyż każdy akapit ma swoje znaczenie, zaś brak jednej informacji może wprowadzić zamęt do głowy czytelnika.

„Serce jest zdolne do najszlachetniejszych uczuć, ale również do tych najgorszych. To tkwi w każdym z nas. Kształtują nas uczucie, które przyjmujemy, ale też te, od których się odwracamy.”
(str. 300)

Kreacja bohaterów nieszczególnie mnie zaskoczyła, ale – jeśli mam być szczera – nie spodziewałam się czegoś nadzwyczajnego. O Sebastianie mogę powiedzieć tyle, że bardzo
Źródło
zaangażował się w związek z Lynneą i nastąpiła w nim jakaś zmiana od czasu jej spotkania. Ponadto był odważny i inteligentny. Z kolei Lynnea wypadła najlepiej spośród wszystkich postaci. Autorce bardzo dobrze udało się przedstawić jej metamorfozę z „króliczka” w „tygrysicę”, którą bardzo chciała się stać. Gloriannę Belladonnę cechowały spokój, siła i mądrość, zaś Kpiarza – humor i błysk w oku. Oczywiście opisałam tylko kilku bohaterów odgrywających dużą rolę w Efemerze; pozostali wypadli całkiem fajnie jak na możliwości pani Bishop.
Wcześniej wspomniałam, że do lektury Sebastiana zniechęciła mnie rekomendacja Booklist, w której słowa „Erotyczna, zmysłowa i romantyczna” mają przykuwać oko czytelników (co w moim przypadku zadziałało odwrotnie). Psychicznie przygotowałam się na to, że będę musiała znosić sceny łóżkowe, ale wyobraźcie sobie moje zdziwienie, gdy okazało się, że wiele ich nie było. W dodatku pani Bishop oszczędziła szczegółów i ograniczyła się tylko do kilku zdań. Jeśli „erotyczna” ma oznaczać dwuznaczne teksty i grzeszne myśli bohaterów, to stwierdzam, że nie taki diabeł straszny, jak go malują (ale nie zmienia to mojego nastawienia do erotycznych powieści). Największym i najmilszym zaskoczeniem okazało się właśnie to.
Dużą zaletą Sebastiana  jest cała Efemera. Już tłumaczę o co mi chodzi. Pani Bishop tworząc świat zwany Efemerą pozostawiła czytelnikowi i jego wyobraźni duże pole do popisu. Tak naprawdę Efemera może wyglądać jak kto zapragnie, nie ma tam jasno określonych rzeczy i miejsc, a całe przejścia przez mosty każdy może wyobrazić sobie jak tylko chce. Jest to prawdziwa uczta wyobraźni. Do połowy książki zastanawiałam się, dlaczego autorka poświęca tak mało opisów na przedstawienie krajobrazu Efemery, aż później zauważyłam, że w ten sposób pozwala czytelnikom różnie odebrać wykreowany przez nią świat.
Chociaż taka postawa autorki jest naprawdę świetnym dodatkiem do książki, to przyznam szczerze, że moja wyobraźnia trochę szwankowała i Efemerę wyobraziłam sobie jakie puste, zimne, obce miejsce. Sprawa miała się inaczej w przypadku Gniazda Rozpusty, które w mojej głowie nigdy nie zasypiało.

„To, co w jednym ogrodzie uchodzi za chwast, w innym jest najważniejszą rośliną.”
(str. 381)

Podsumowując:

Przygoda z Sebastianem była bardzo oryginalna, i pomimo tego, że jak większość książek miała minusy, przypadła mi do gustu. Z przyjemnością śledziłam losy głównego bohatera oraz jego towarzyszki, chętnie wysłuchiwałam pomysłów Glorianny, a także podróżowałam razem ze Zjadaczem Świata przez rozległe tereny Efemery. Czy polecam Sebastiana? Jak najbardziej. Mam nadzieję, że rządnych przygód czytelników pierwszy tom Efemery nie zawiedzie i pozostawi mnóstwo pięknych chwil do wspominania.

7/10

Za możliwość poznania Efemery dziękuję wydawnictwu Initium!


Cykl Efemera:
Sebastian| Belladonna | Most marzeń

10 komentarzy »

Rozchodzi się o... Targi Książki!

Lato powoli zmierza ku końcowi, wnet w nasze skromne progi zawita jesień i ani się obejrzymy, a z drzew sypać się będą złoto-czerwone liście, czyli nastanie prawdziwa, polska jesień. Dlaczego tak nagle zaczynam prawić o jesieni? A no dlatego, że z tą porą roku wiążą się oczekiwane przez wielu Moli Książkowych Targi Książki w Krakowie!

Uwaga, przechodzę do rzeczy. Będę Wam bardzo wdzięczna, jeśli przeczytacie tego posta i wyrazicie swoje zdanie. Najbardziej zależy nam na Waszej opinii, która będzie miała największy wpływ na przebieg zdarzeń. Tak więc... Do dzieła!

Na pomysł wpadła Nada z bloga Książkowy Zawrót Głowy, a ja jej przyklasnęłam. Ponieważ jesteśmy z tych samych stron, zaproponowałam spotkanie w okolicy, ale brak czasu i obowiązki nie za bardzo chciały nam pozwolić na pogaduszki o blogosferze, książkach, świecie i kosmosie. Nada zaproponowała, abyśmy spotkały się na Targach Książki. I wiecie co? Rozwinęłyśmy temat. A co by było, gdybyśmy zorganizowały spotkanie blogerów na Targach w Krakowie, wiecie - rozmowy o książkach, nowości z blogosfery, nowi znajomi... Nagle ten pomysł wydał się tak bardzo realny, że postanowiłyśmy wziąć się do roboty i zrobić coś, co zapamiętamy do końca życia.
Kilka dni wcześniej (niedziela) na fanpage'u mojego bloga zadałam pytanie, czy ktoś wybiera się na Targi Książki w Krakowie. Szkoda, że nie napłynęło dużo odpowiedzi, ale wiem, że może to wynikać z tego, że moja strona nie jest dość popularna. Teraz (w imieniu Nady i moim) ponawiam pytanie:

Czy ktoś z czytających tego posta wybiera się na Targi Książki w Krakowie?
A jeśli tak, czy miałby ochotę spotkać się w większym gronie blogerów?

Każda odpowiedź ma znaczenie, negatywna czy pozytywna. Dzięki Waszym komentarzom będziemy mogły ustalić ile osób wybiera się na Targi i czy takie spotkanie jest opłacalne. Przypominam, że 17. Targi Książki w Krakowie odbywają się w dniach 24 - 27 października 2013. 
Jeśli możecie i macie ochotę, wyraźcie swoje zdanie na ten temat. Bierzemy pod uwagę każdą opinię i pomysły, które pomogą nam w rozwijaniu naszego pomysłu :)
W planach mamy przygotowanie specjalnego logo, dzięki któremu rozpoznamy się w tłumie Moli Książkowych oraz hasło spotkania, ale o tym później, gdy ustalimy, czy spotkanie faktycznie się odbędzie.

Jak myślicie? Czy spotkanie blogerów na Targach Książki to dobry pomysł? Jesteście zainteresowani?

15 komentarzy »

060. "Nie mogę powiedzieć ci prawdy" - Lauren Barnholdt

Tytuł: Nie mogę powiedzieć ci prawdy
Tytuł oryginału: The thing about the truth
Autor: Lauren Barnholdt
Seria/cykl: --
Data premiery: 17 października 2012
Wydawnictwo: Jaguar
Liczba stron: 324

 

W nowej szkole Kelsey chce zacząć wszystko od początku, znaleźć nowych znajomych, uczyć się jeszcze lepiej i zabłysnąć, aby dostać się do wymarzonego college’u, a wszystko to po to, by zapomnieć o koszmarze sprzed trzech miesięcy, kiedy to została wyrzucona z prywatnej szkoły. Isaac nie pamięta ile razy został przenoszony do innych placówek. Jedno jest pewne: w żadnej szkole nie wytrzymał wystarczająco długo. Tym razem wybór jego ojca pada na Concordia Public, do której jego syn idzie pod pretekstem udowodnienia, iż szkoły publiczne są równie dobre jak prywatne. Co oczywiście jest kłamstwem.
Chociaż Kelsey myśli o Isaaku jako o typowym bogatym dupku, a Isaac uważa Kelsey za prawdziwą snobkę, oboje jednoczą siły, aby zabłysnąć przed dyrektorem (tak naprawdę jedno chce utrzeć nosa drugiemu). Rywalizacja przekształca się we wspólną pracę, a niechęć w uczucie. Kelsey i Isaac nie są wstanie ukryć, że rzeczywiście mają się ku sobie. Lecz zanim ich związek stanie się faktem, muszą zdecydować, czy wyznać sobie nawzajem swoje sekrety, czy też skłamać i milczeć. Jednak kłamstwo ma krótkie nogi…

Obok Nie mogę powiedzieć ci prawdy nie da się przejść obojętnie. Intrygujący tytuł, piękna okładka i interesujący opis sprawiły, że powieść pani Barnholdt szybko trafiła na listę moich priorytetów. Im dłużej zwlekałam z przeczytaniem jej powieści, tym częściej zaglądałam na różne portale książkowe, ciekawa opinii internautów. Zaskoczyły mnie niezbyt pozytywne opinie, bo byłam pewna, że Nie mogę powiedzieć ci prawdy należy do rodzaju książek, które już przed premierą mają zapewniony sukces. Negatywne oceny nie ostudziły mojego zapału i postanowiłam jak najszybciej wejść do świata Kelsey i Isaaca.

Początek przedstawiający niezbyt dobre relacje między Kelsey a Isaakiem sprawiły, że jeszcze chętniej podeszłam do lektury, i nie chodzi tu o pierwsze spotkanie tej dwójki, lecz o poważniejszą sprawę – coś, co zburzyło ich światy. Wstęp zrobił na mnie spore wrażenie. Nie mogłam się doczekać, kiedy poznam przyczynę ich złego nastawienia do siebie, a jeszcze bardziej interesowało mnie rozwiązanie problemu stanowiącego najważniejszą część książki. Wiedziałam, że coś poszło nie tak, ale nie miałam pojęcia w jaki sposób oraz kiedy. Przyznam również, że zdziwiła mnie postawa Isaaca, który do Kelsey odnosił się z pogardą. To tylko podsyca ciekawość!
W tym samym czasie w oczy rzuciła mi się jedna rzecz – wiek bohaterów. Ani w książce, ani w opisie autorka nie podaje ile lat mają Kelsey i Isaac (chyba, że czytałam nieuważnie). Sądzę, że jest to istotne dla powieści, bo czytelnik nie wie, czy Kelsey ma być rozchichotaną szesnastolatką wkraczającą do nowej społeczności, rok starszą, dojrzalszą panną, starającą się o wymarzoną przyszłość. Osobiście wyobrażałam ją sobie jako tą drugą wersję, czyli siedemnastoletnią, gotową do pracy uczennicą szkoły publicznej. To samo tyczyło się Isaaca.
Na pierwszych stronach zostałam miło zaskoczona przez autorkę. Po opisie sądziłam, że Kelsey będzie jedną z tych dziewczyn, które noszą tylko markową odzież, dodatki i buty, uwielbiają, gdy są w centrum uwagi oraz mają za sobą długą listę związków. Bardzo się zdziwiłam, gdy okazało się, że główna bohaterka nie należy do tej grupy. Natychmiast polubiłam ją za inteligencję, spokój (nawet ataki paniki były fajne w jej wykonaniu), zorganizowanie i determinację, nie mówiąc już o tym, że uwielbiała czytać książki. Czułam również, że mamy podobne nastawienie do szkolnych przystojniaków (przez Kelsey nazywanych per dupkami) i rozumiałam jej obawy. Często miałam wrażenie, że odpyskowałabym w podobny sposób. Postać Kelsey uważam za jak najbardziej udaną i świetnie przedstawioną.
Z kolei Isaac… Nie potrafię jasno określić jego charakteru. Jest zabawny, czarujący, miły, kochający, delikatny, dobrze wychowany lecz także uległy i w najgorszych przypadkach bardzo złośliwy oraz bezlitosny. Nie wiem, czy te określenia pozwolą Wam wyobrazić sobie drugiego ważnego bohatera, ale na dodatek mogę rzec, że całkowicie mnie oczarował; może nie tyle on sam, co jego zauroczenie Kelsey (choć charakter odegrał najważniejszą rolę!). Widać było, jak bardzo się stara i jak mu zależy. On i Kelsey stworzyli idealną parę o odmiennych charakterach i poglądach, co sprawiło, że powieść pani Barnholdt nabrała barw. Nie był to związek idealny, w którym strona A rozumie stronę B, i strona B zna wszystkie pragnienia strony A. Uczucie Kelsey i Isaaca zostało wystawione na ciężką próbę, a czy ją przetrwało… Nic nie mówię!
Biorąc pod uwagę wszystkie postaci występujące w Nie mogę powiedzieć ci prawdy, uważam, że dwójka głównych bohaterów została najlepiej wykreowana. Pozostali byli trochę… papierowi, zwłaszcza ojciec Isaaca. Po rodzicach Kelsey faktycznie było widać, że zależy im na tym, aby ich córka czuła się dobrze w nowym otoczeniu, a jednocześnie nie pozwalali jej na zbyt wiele, zważywszy na „małą” przygodę z wyrzuceniem ze szkoły. Nie czułam żadnego przywiązania do drugoplanowych postaci, może z wyjątkiem Chloe, nowej przyjaciółki Kels. Nie oznacza to, że ich charaktery są do niczego – autorka najbardziej skupiła się na kreacji głównych bohaterów, poświęcając za mało czasu mniej ważnych postaciom.

Miejsce akcji, choć nie idealnie wykreowane, nadało klimatu powieści. Szkolna społeczność odegrała swoją rolę, mimo tego, że nie była ona duża i szczególnie ważna. Na miejscu pani Barnholdt dodałabym nieco więcej opisów szkoły i ludzi, a całość prezentowałaby się znacznie lepiej. To, czego najbardziej brakowało mi w tle powieści, to brak scen z lekcji w salach, itp. Na pierwszy plan wysuwał się projekt (nie pomyślcie sobie, że była to kolejna grupowa praca, do której nauczyciel przydziela uczniów i akurat przez przypadek łączy pewną dwójkę, która od wieków się nienawidzi), na drugi relacje Isaac – tata i Kelsey – ojciec, a dopiero później są spotkania na korytarzu, wspólny WF, itd. Brakowało mi prawdziwych lekcji.
Rzecz, która zdecydowała o ocenie Nie mogę powiedzieć ci prawdy to język autorki. Niby wszystko jest w porządku, czyta się błyskawicznie, przyjemnie i bez problemów, ale pewien element nie dawał mi spokoju przez całą przygodę z Kelsey, i gdyby nie fakt, że go nienawidzę, mogłabym przejść obok niego obojętnie. O czym mowa? Kolokwializmy. Odniosłam wrażenie, że pani Barnholdt definiuje wiek nastoletni poprzez imprezy, przekleństwa i młodzieżowy język, który na siłę chciała wepchnąć na karty Nie mogę powiedzieć ci prawdy. Zupełnie nie był on potrzebny. Przekleństwa wcale nie musiały pojawiać się w zdaniach jako „przerywniki”, a zwroty typu „O.M.G.” lub „LOL” sprawiły, że czułam się trochę… dziwnie. Myślę, że nie przeszkadzają one tak bardzo, ale ja niestety jestem uczulona na nie i nie mogłam nie zwrócić na nie uwagi.
Reszta jest jak najbardziej w porządku. Czyta się bardzo przyjemnie i bardzo szybko. Pod koniec żałowałam, że moja przygoda z Kelsey i Isaakiem trwała tak krótko, lecz był to mój błąd w postaci tempa czytania.
Ciekawa również była sprawa, wokół której kręciła się cała powieść. Nie chodziło o sam fakt dokonania takiego a nie innego czynu, lecz o to, że ktoś w związku z nią skłamał. Wiele książek niesie ważne przesłania o miłości, przyjaźni, poświęceniu czy akceptacji, ale jak często możemy czytać o kłamstwie i o prawdzie? Te dwie wartości są naprawdę bardzo ważne. Skłamać jest łatwo, lecz jak mamy się zachować, kiedy prawda wyjdzie na jaw? Czy nie lepiej od razu wyznać to, co leży nam na sercu? Ktoś mógłby pomyśleć, że jest to historyjka o młodzieńczym pożądaniu, miłości i tak naprawdę najważniejszy element punktu kulminacyjnego jest śmieszny, ale trzeba na to spojrzeć z innej strony (mniejsza o powód afery) – warto kłamać? Warto zatajać prawdę?  



Może czas na podsumowanie?
Nie mogę powiedzieć ci prawdy to powieść, która uczy. Przeżyłam bardzo ważną lekcję o byciu fair wobec innych i chciałabym już teraz żyć według przekazanych mi zasad. Nie jest to ambitna lektura, która zmienia światopogląd, lecz na pewno stanowi lekką odskocznię od poważnych lektur, a do tego ma ważny morał. Nieznana siła wręczyła mi do rąk powieść pani Barnholdt i dzięki niej przeniosłam się do świata Kelsey i Isaaca, który mnie oczarował. Chciałabym zostać tam dłużej, ale niestety przyszedł czas na trzysta dwudziestą trzecią stronę, a co za tym idzie – koniec.
Czy polecam? Jak najbardziej! Nie zniechęcajcie się negatywnymi opiniami. A nuż właśnie wam przypadnie do gustu i pozostanie w Waszym sercu na długo. Tak jest w moim przypadku. Historię Kelsey i Isaaca będę pamiętać bardzo długo. Przeżyłam cudowne chwile i nie mam zamiaru oddawać ich w niepamięć. Trzeba przyznać, że Nie mogę powiedzieć ci prawdy wkradła się do mojego serca, zrobiła trochę bałaganu w czytelniczej duszy i umościła się w jej kącie, aby tam zawsze o sobie przypominać.

8/10



9 komentarzy »

« Poprzednia strona
Następna strona »